اين کشتي کوچک تجاري که در حدود 55 فوت طول و 19 فوت عرض داشته حاوي 600 مخزن سفالي موسوم به کوزههاي دستهدار بوده که مملو از ماهي ساردين، ماهي آزاد شور و نوعي سس ماهي که مورد علاقه روميها بود، شده بودند.
طبق بررسيهاي صورت گرفته، کارشناسان احتمال ميدهند اين کشتي تجاري پيش ازغرق شدن در حال حمل نزديک به 200 کيوگرم ماهي زنده بود که همه آنها درون تانکري مستقر روي عرشه انتهايي کشتي، قرار گرفته بودند.
اين اکتشاف فرضيهاي را ميان باستانشناسان در خصوص درست بودن يا نبودن نتايج بررسيهاي آنها به وجود آورد. نتايجي که در صورت اثبات نشان ميداد تجارت ماهي زنده در زمان امپراتوري روم امري رايج بوده است.
به همين منظور، گروه تحقيق با ساخت نمونه مشابه کشتي و طراحي سيستم پمپاژ آب که از يک لوله سربي متصل به انتهاي کشتي تشکيل شده بود، اقدام به مکش آب به درون تانکري تعبيه شده در انتهاي کشتي کرد.
به گفته سرپرست تيم تحقيق، هيچکدام از ملوانان اقدام به سوراخ کردن انتهاي کشتي براي ايجاد راهي جهت ورود آب به داخل نمي کرد مگر آنکه دليلي موجه براي آن ميداشت.
باستانشناسان به اين نتيجه رسيدند، کشتي مذکور براي مکش آب به عرشه يا اطفا حريف بسيار کوچک بوده و ازاينرو تنها نتيچه منطقي به دست آمده از تحقيقات، آن است که عمل مکش توسط آب اکسيژنه صورت ميگرفته است.
109
انتهای پیام/
